اثر ۴ هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-۴ موش‌های صحرایی دیابتی

سید پدرام روحانی دوست۱؛ رزیتا فتحی
۱دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی ، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
۲٫ دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران

علوم زیستی ورزشی

چکیده
دیابت با افزایش لیپوژنز و بیان ژن‌های آن در کبد و فعالیت نئورگولین-۴ با تضعیف لیپوژنز کبدی همراه است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر ۴ هفته تمرین هوازی بر تغییرات سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-۴ و نیمرخ لیپیدی موش‌های دیابتی بود. ۳۲ سر موش صحرایی نر بالغ، به‌صورت تصادفی به گروه‌های هشت‌تایی کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین و دیابتی تمرین تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق درون‌صفاقی محلول استرپتوزوتوسین (mg/kg 55) انجام گرفت. فرایند تمرین به مدت ۴ هفته (۵ جلسه در هفته) با سرعت ۱۵ تا ۱۸ متر در دقیقه و برای ۲۵ تا ۴۴ دقیقه اجرا شد. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی، خون‌گیری و بافت‌برداری انجام گرفت و سطوح نئورگولین-۴ اندازه‌گیری شد. تفاوتی در سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-۴ بین گروه‌های دیابتی و غیردیابتی مشاهده نشد (۰۵/۰<P). سطوح سرمی کلسترول و HDL بین گروه‌های مذکور تفاوت معناداری نداشت (۰۵/۰<P). تری‌گلیسرید و LDL بین این گروه‌ها با افزایش معنادار همراه بود (۰۵/۰>P). 4 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-۴ موش‌های دیابتی و سالم تأثیری نداشت (۰۵/۰<P). همچنین ۴ هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی کلسترول، تری‌گلیسرید، HDL و LDL در موش‌های سالم مؤثر نبود (۰۵/۰<P). تمرین در موش‌های دیابتی موجب کاهش معنادار سطوح سرمی کلسترول و تری‌گلیسرید شد (۰۵/۰>P)، ولی تفاوت معناداری در HDL و LDL ایجاد نکرد (۰۵/۰<P). با اینکه سطوح نیمرخ لیپیدی دچار تغییرات محسوس شد، احتمالاً تمرینات ورزشی هوازی در ۴ هفته نمی‌تواند محرک افزایش نئورگولین-۴ گردشی و بافتی کبد باشد.

کلیدواژه‌ها
تمرین هوازی؛ دیابت؛ لیپوژنز کبدی؛ نئورگولین-۴؛ نیمرخ لیپیدی

متن کامل