اثر سه ماه تمرین هوازی بر بیان ژن TCF7L2 در بافت پانکراس موش دیابتی شده توسط نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین

مجتبی ایزدی ، علی اصغر رواسی، رحمان سوری، کاظم باعثی، سیروس چوبینه
گروه فیزیولوژی ورزش، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، ساوه، ایران

مجله فیض

سابقه و هدف: تمرین ورزشی منظم به ­عنوان نوعی درمان غیردارویی در چاقی و دیابت نوع ۲ معرفی شده ­ و در عین حال مکانیسم­ های مولکولی عهده­ دار سازگاری­ های ژنتیکی به آن کمتر شناخته شده­ اند. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر ۳ ماه تمرین هوازی بر بیان ژن TCF7L2 در بافت پانکراس و نیم رخ گلیسمیک در موش ­های صحرایی دیابتی نوع ۲ است.

مواد و روش­ ها: در این مطالعه تجربی ۱۶ سر موش صحرایی نر ویستار دیابتی شده توسط نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین (۳۰±۲۲۰ گرم) به شیوه تصادفی به دو گروه ورزشی (۸=n) و کنترل (۸=n) تقسیم شدند. گروه ورزشی در یک برنامه تمرینات هوازی ۳ ماهه به تعداد ۳ جلسه در هفته شرکت نموده و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. بیان نسبی ژن TCF7L2  در بافت پانکراس، و گلوکز ناشتا و انسولین سرم در ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در دو گروه اندازه­ گیری شد.

نتایج: در مقایسه با موش ­های صحرائی گروه کنترل کاهش معنی ­داری در سطح گلوکز ناشتا به ­واسطه مداخله تمرینی در گروه ورزش مشاهده شد (۰/۰۰۱=P). انسولین سرم متعاقب تمرینات هوازی به­ میزان معنی ­داری افزایش یافت (۰/۰۱۴=P)، اما بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس به ­واسطه تمرینات هوازی تغییر نکرد (۰/۸۷۶=P).

نتیجه ­گیری: در مجموع می­ توان گفت تمرینات هوازی طولانی مدت باعث بهبود نیم­رخ گلیسیمی و سطح انسولین در موش ­های صحرایی دیابتی نوع ۲ منجر می شود، اما این بهبود را نمی­ توان به تغییر در بیانTCF7L2  در بافت پانکراس نسبت داد.
واژه‌های کلیدی: ژن TCF7L2، پانکراس، موش صحرایی دیابتی شده، نیکوتین آمید استرپتوزوتوسین، تمرین هوازی

متن کامل مقاله رایگان