اثر استيل‌ال‌کارنيتين بر شاخص‌های استرس اکسيداتيو در بافت هيپوکامپ موش صحرايی صرعی

مهرداد روغنی، زهرا کياسالاری، محسن خليلی ، فرزانه پسران

زمينه و هدف: صرع، يک بيماری عصبی نسبتاً شايع است. استرس اکسيداتيو، نقش مهمی در پاتوژنز صرع دارد. در اين مطالعه، اثر استيل ال‌کارنيتين بر شاخص‌های استرس اکسيداتيو بافت هيپوکامپ موش‌های صحرايی صرعی، مورد بررسی قرار گرفت.

روش تحقيق: در اين مطالعه تجربی، موش‌های صحرايي به پنج گروه: شم، صرعی، صرعی تحت تيمار با اسيد والپروئيک و سه گروه صرعی تحت درمان با استيل ال‌کارنيتين با دوزهای ۵۰ و ۱۰۰ ميلی‌گرم بر کيلوگرم و اسيد والپروئيک با دوز ۲۰۰ ميلی‌گرم/کيلوگرم در سه روز قبل از جراحی تقسيم شدند. رفتار تشنجی موش‌ها، در دوره‌های زمانی ۴ ساعته بررسی شد و برای اندازه‌گيری شاخص‌های استرس‌اکسيداتيو، ميزان مالون‌دی‌آلدئيد و نيتريت و سطح فعاليت آنزيم سوپراکسيد ديس‌موتاز در هموژنه بافت هيپوکمپ تعيين شد. داده‌ها پس از ورود به نرم‌افزار SPSS (ويرايش ۱۶)، با استفاده از آزمون‌هاي آماری ANNOVA يک‌طرفه و x² تجزيه و تحليل شدند.

 يافته‌ها: تجويز استيل ال‌کارنيتين در دو دوز ۵۰ و ۱۰۰ ميلی‌گرم بر کيلوگرم، موجب کاهش معنی‌دار شدت تشنج‌ها گرديد (به ترتيب ۰۵/۰>P و ۰۱/۰>P )؛ همچنين درمان با استيل‌ال‌کارنيتين در دوز ۵۰ ميلی‌گرم بر کيلوگرم، سطح مالون دی‌آلدئيد را به طور معنی‌داری کاهش داد (۰۵/۰>P) اما تغيير معنی‌داری در مورد سطح نيتريت و فعاليت آنزيم سوپراکسيد ديس‌موتاز مشاهده نشد.

 نتيجه‌گيری: پيش‌‌تيمار با استيل‌ال‌کارنيتين، داراي اثر ضدّ تشنجی بوده و در دوز ۵۰ ميلی‌گرم بر کيلوگرم، موجب کاهش سطح مالون دی‌آلدئيد به عنوان شاخص پراکسيداسيون ليپيدی در حيوانات صرعی می‌گردد و تأثير مطلوب بر سطح نيتريت و فعاليت آنزيم سوپراکسيد ديس‌موتاز ندارد.

واژه‌هاي كليدي: استیل‌ال‌کارنیتین، صرع، اسیدکاینیک، مالون دی‌آلدئید، نیتریت و نیترات، آنزیم سوپراکسید دیس‌موتاز،