اثر بذر شنبليله و تمرين استقامتی شنا بر سطح گلوکز سرم و آنتی‌اکسيدان‌های بافت قلبی موش‌های صحرايی ديابتی شده با استرپتوزوسين

خسرو جلالی دهکردی^*، غلامرضا شريفی ، سجاد ارشدی

زمينه و هدف : افزايش گلوکز و اکسيداسيون آن يکی از دلايل افزايش توليد راديکال‌های آزاد و ايجاد استرس اکسيداتيو است. اين مطالعه به منظور تعيين اثر تمرين استقامتی شنا و عصاره آبی بذر شنبليله بر سطح گلوکز سرم و آنتی‌اکسيدان‌های بافت قلب موش‌های ديابتی شده با استرپتوزوسين (STZ) انجام شد.

روش بررسی : در اين مطالعه تجربی ۵۰ سر موش صحرايی نر بالغ به صورت تصادفی در پنج گروه ده تايی کنترل ديابتی (DC)، کنترل سالم (دارونما، HC)، تمرين استقامتی شنا (S)، تمرين شنا توأم با عصاره آبی بذر شنبليله با دوز بالا (SF1) (1.74 g/kg/bw) و تمرين شنا توأم با عصاره آبی بذر شنبليله با دوز متوسط (SF2) (0.87 g/kg/bw) قرار گرفتند. در ابتدا ديابت در حيوانات گروه‌های ديابتيک، تمرين استقامتی، SF1 و SF2 با تزريق استرپتوزوسين به ميزان ۶۰ ميلی‌گرم بر کيلوگرم وزن بدن القاء شد. پس از شش هفته، سطح گلوکز سرم و فعاليت آنزيم‌های سوپراکسيد دسموتاز، کاتالاز و گلوتاتيون پراکسيداز بافت قلب موش‌های صحرايی اندازه‌گيری شد.

يافته‌ها : کاهش وزن بدن در همه گروه‌ها به‌غير از گروه دارونما مشاهده شد (P<0.05). سطح گلوکز سرم به‌طور معنی‌داری در گروه‌های تمرين شنا توأم با عصاره آبی بذر شنبليله با دوز بالا و دارونما در مقايسه با گروه کنترل ديابتی کاهش نشان داد (P<0.05). افزايش معنی‌داری در ميزان آنتی‌اکسيدان‌های بافت قلبی در گروه‌های تمرين شنا توأم با عصاره آبی بذر شنبليله با دوز بالا و متوسط، تمرين استقامتی شنا و دارونما در مقايسه با گروه کنترل ديابتی مشاهده شد (P<0.05).

نتيجه‌گيری : ترکيب تمرين استقامتی شنا و عصاره بذر شنبليله سبب افزايش آنتی‌اکسيدان‌های بافت قلب و کاهش سطح گلوکز سرم می‌گردد.

واژه‌های كليدي: ديابت، تمرين استقامتی شنا، بذر شنبليله، قلب، گلوکز، آنزيم سوپراکسيد دسموتاز، آنزيم کاتالاز، آنزيم گلوتاتيون پراکسيداز،