تغییرات VEGF و اندوستاتین بافت توموری در موش های مبتلا به سرطان سینه ؛تأثیر شش هفته تمرین مقاومتی

^۱مریم نورشاهی ؛ ^۲ایوب بابایی؛ ^۳محمدرضا بیگدلی؛ ^۲مهدی قاسمی بیرامی

سلول های توموری به منظور تامین اکسیژن و مواد غذایی و همچنین توسعة شبکة عروقی جدید به آنژیوژنز وابسته اند. در این میان VEGF به عنوان محرک مهم آنژیوژنز و اندوستاتین به عنوان بازدارنده، نقش اساسی در این فرایند ایفا می کنند. بنابراین هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر شش هفته تمرین مقاومتی بر مقدار VEGF و اندوستاتین بافت توموری در موش­های مبتلا به سرطان سینه بود. به این منظور ۲۰ سر موش بالب ­سی ماده (۵ تا ۷ هفته ای) از طریق جراحی زیر جلدی تومور آدنوکارسینومای موشی سرطانی شدند. بعد از یک هفته استراحت به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند و سپس دورة تمرین مقاومتی شش هفته ای (سه جلسه در هفته با شدت ۵۰ تا بیش از ۱۰۰ درصد حداکثر قدرت جلسة قبل) اجرا شد. هر جلسه نیز شامل ۶ تا ۸ تکرار بالا رفتن از نردبان بود. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی موش ها بیهوش شده و بافت توموری آنها به سرعت فریز شد. پروتئین­های اندوستاتین و VEGF بافت توموری از طریق وسترن بلات اندازه گیری شدند. آزمون t مستقل نشان داد که تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر مقادیر اندوستاتین، VEGF و نسبت افزایش حجم تومور وجود ندارد(۰۵/۰P≥). از آنجا که افزایش VEGF و کاهش اندوستاتین بعد از تمرینات ورزشی در عضله اسکلتی احتمالا موجب آنژیوژنز می شود، عدم تغییر این دو پروتئین در بافت توموری در تحقیق حاضر، می تواند نشان دهندة بی تاثیر بودن تمرین مقاومتی بر روند آنژیوژنز بافت تومور و رشد آن باشد. بنابراین این نوع تمرینات را احتمالا می توان به عنوان مداخله بی خطر برای افراد مبتلا به سرطان سینه تجویز کرد.

کلیدواژگان : اندوستاتین؛ تمرین مقاومتی؛ موش بالب سی ماده؛ تومور آدنوکارسینومای موشی