تأثير فعاليت ورزشی تناوبی شديد بر پاسخ ايمونوگلوبولين‌ها و سيستم کمپلمان سرم، در بازيکنان جوان فوتبال

حسين شيروانی، کوروش قهرمان تبريزی ، وحيد سبحانی

زمينه و هدف: سيستم ايمنی هومورال، تابع شدت، مدت و نوع فعاليت‌های ورزشی است؛ از اين رو هدف از اين تحقيق، بررسی تأثير يک جلسه فعاليت تناوبی شديد ۹۰ دقيقه‌ای بر پاسخ‌های ايمنی هومورال در بازيکنان جوان فوتبال بود.

روش تحقيق: ۲۴ بازيکن تمرين‌کرده فوتبال، از ليگ جوانان استان کرمان انتخاب و به‌طور تصادفی در ۲ گروه تجربی (۱۲n=) و کنترل (۱۲n=) قرار گرفتند. گروه تجربی، در پروتکل ۹۰ دقيقه‌ای ويژه فوتبال شرکت کردند. از آزمودنی‌ها در دو مرحله (قبل و يک ساعت پس از انجام آزمون) خون‌گيری به عمل آمد و نمونه‌های خون، برای تعيين ميزان عوامل سيستم ايمنی خون (تعداد لکوسيت‌ها و نوتروفيل‌ها، غلظت ايمونوگلوبولين‌های A،G، M و اجزای C3و C4 کمپلمان سرم) در آزمايشگاه ايمنی‌شناسی، مورد آزمايش قرار گرفتند. کليه اطلاعات، با استفاده از نرم‌افزار آماری Minitab (ويرايش ۱۴)، پردازش و برای مقايسه نتايج قبل و بعد از فعاليت ورزشی در گروه تجربی، از آزمون t وابسته و بين دو گروه، از آزمون t مستقل در سطح معنی‌داری ۰۱/۰≥P استفاده شد.

يافته‌ها: نتايج نشان داد، انجام يک جلسه فعاليت تناوبی شديد ۹۰ دقيقه‌ای در بازيکنان جوان فوتبال، باعث افزايش معنی‌داری در تعداد لکوسيت‌ها (۰۰۱/۰P=) و نوتروفيل‌ها (۰۰۱/۰P=) و کاهش معنی‌داری در غلظت سرمی ايمونوگلوبولين‌های G (001/0P=) و ايمونوگلوبولين‌های A(01/0P=) شد؛ در حالی‌که در غلظت سرمی ايمونوگلوبولين‌های Mو اجزای C3و C4 کمپلمان، هيچ‌گونه تغيير معنی‌داری پس از تمرين تناوبی شديد ايجاد نگرديد.

نتيجه‌گيری: به نظر می‌رسد، انجام يک جلسه فعاليت تناوبی شديد ۹۰ دقيقه‌ای، يک عامل استرس‌زا و سرکوبگر برای ايمونوگلوبولين‌های G و A سيستم ايمنی در بازيکنان جوان فوتبال محسوب می‌شود و ممکن است تکرار چنين تمرينی، بازيکنان جوان فوتبال را در معرض ابتلا به عفونت‌های مجاری تنفسی فوقانی مربوط به کاهش اين دو ايمنوگلوبولين مهم قرار دهد.

واژه‌هاي كليدي: فعالیت ورزشی ویژه فوتبال، ایمنی هومورال، ایمونوگلوبولین، سیستم کمپلمان،