- با ما در تماس باشید
- 09308658811
- iranepf@gmail.com
تأثیر هشت هفته تمرینات تناوبی با شدت بالا بر پهنای توزیع گلبول قرمز و میانگین حجم پلاکت در زنان غیرفعال دارای وزن طبیعی و چاق – فیزیولوژی ورزشی
تأثیر هشت هفته تمرینات تناوبی با شدت بالا بر پهنای توزیع گلبول قرمز و میانگین حجم پلاکت در زنان غیرفعال دارای وزن طبیعی و چاق – فیزیولوژی ورزشی
فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران
وحید ساری صرّاف* ، جواد وکیلی ، مرجان فخری کلیبر
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران & گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
مجله یافته
مقدمه: دیابت نوع دو شایعترین بیماری مزمن است که مقاومت به انسولین و اختلال در سازوکارهای انتقال غشایی گلوکز از ویژگیهای بارز آن است. نشان داده شده که پروتئینهای GLUT5 و AS160 در این سازوکار نقش دارند. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین استقامتی بر میزان پروتئینهای GLUT5، AS160 و مقاومت به انسولین در عضله EDL موشهای دارای دیابت نوع ۲ بود.
مواد و روش ها: ۳۰ سر موش آزمایشگاهی نر بالغ بهشیوه تصادفی در ۳ گروه کنترل (C)، دیابت (D) و دیابتتمرین (DT) قرار گرفتند. القای دیابت به وسیله تزریق استرپتوزوتوسین (۳۵ میلیگرم/کیلوگرم) و تغذیه پر چرب انجام شد. تمرین استقامتی شامل پنج جلسه دویدن روی نوارگردان در هر هفته و به مدت ۸ هفته بود. استخراج عضله EDL نمونه ها ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام شد. برای سنجش پروتئینها از روش الایزا استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یکطرفه در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ استفاده شد.
یافته ها: تفاوت معنی‌داری بین مقادیر GLUT5 تمام گروهها وجود نداشت (۹۴/۰P=). اما، مقادیر AS160 همه گروهها از گروه C کمتر بود (۰۰۱/۰P=). همچنین، مقادیر AS160 گروه DT به طور معنی‌داری از گروه D بیشتر بود (۰۰۱/۰P=). همچنین، بین GLUT5 و AS160 همبستگی معنی‌داری وجود نداشت (۰۲/۰r=، ۹۴/۰P=).
بحث و نتیجه گیری: تمرین استقامتی با جبران سازوکارهای مخرب دیابت باعث کاهش هایپرگلیسمی و بیش بیانی سطوح پروتئینی AS160 در عضله EDL میشود، اما تأثیری بر مقادیر پروتئین GLUT5 ندارد. بنابراین، به نظر میرسد تمرین استقامتی از طریق سازوکارهایی به جز افزایش GLUT5 مانند تغییر در AS160 در تعدیل اثرات مخرب بیماری دیابت در عضلات اسکلتی نقش داشته باشد.
مواد و روش ها: ۳۰ سر موش آزمایشگاهی نر بالغ بهشیوه تصادفی در ۳ گروه کنترل (C)، دیابت (D) و دیابتتمرین (DT) قرار گرفتند. القای دیابت به وسیله تزریق استرپتوزوتوسین (۳۵ میلیگرم/کیلوگرم) و تغذیه پر چرب انجام شد. تمرین استقامتی شامل پنج جلسه دویدن روی نوارگردان در هر هفته و به مدت ۸ هفته بود. استخراج عضله EDL نمونه ها ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام شد. برای سنجش پروتئینها از روش الایزا استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یکطرفه در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ استفاده شد.
یافته ها: تفاوت معنی‌داری بین مقادیر GLUT5 تمام گروهها وجود نداشت (۹۴/۰P=). اما، مقادیر AS160 همه گروهها از گروه C کمتر بود (۰۰۱/۰P=). همچنین، مقادیر AS160 گروه DT به طور معنی‌داری از گروه D بیشتر بود (۰۰۱/۰P=). همچنین، بین GLUT5 و AS160 همبستگی معنی‌داری وجود نداشت (۰۲/۰r=، ۹۴/۰P=).
بحث و نتیجه گیری: تمرین استقامتی با جبران سازوکارهای مخرب دیابت باعث کاهش هایپرگلیسمی و بیش بیانی سطوح پروتئینی AS160 در عضله EDL میشود، اما تأثیری بر مقادیر پروتئین GLUT5 ندارد. بنابراین، به نظر میرسد تمرین استقامتی از طریق سازوکارهایی به جز افزایش GLUT5 مانند تغییر در AS160 در تعدیل اثرات مخرب بیماری دیابت در عضلات اسکلتی نقش داشته باشد.
واژه‌های کلیدی: دیابت، تمرین استقامتی، عضله EDL، GLUT5
مطالب مرتبط
۳۰ آذر ۱۴۰۳
۲ آبان ۱۴۰۳
