تأثير يک دوره فعاليت بدنی بر مقادير IGF-I و IGFBP-3 سرمی کودکان مبتلا به کوتاه قدی ايديوپاتيک

مرجان افغان، دکتر عباسعلی گائينی، دکتر مريم رزاقی آذر، مهدی مجرد، مريم شعبانی ، فرهاد حسين پناه*

پژوهش در پزشکی

چکيده سابقه و هدف: با توجه به اهميت محور GH/IGF-I و وجود گزارش هايی مبنی بر تأثير فعاليت بدنی روی شاخص های اين محور در کودکان سالم، اين مطالعه با هدف تعيين تأثير يک دوره فعاليت بدنی ۸ هفته ای بر اين محور در کودکان مبتلا به کوتاه قدی ايديوپاتيک (ISS) انجام شد. روش بررسی: در اين کارآزمايی بالينی، ۱۴ کودک (۴ دختر و ۱۰ پسر) مبتلا به ISS با سن تانر ≤ ۱ به طور تصادفی به دو گروه کنترل (۷ نفر) و مداخله (۷ نفر) تقسيم شدند. آمادگی قلبی-تنفسی آزمودنی ها با استفاده از آزمون بروس روی تردميل سنجيده شد. حداکثر مسافت استقامت (به متر)، به عنوان معيار ظرفيت ورزشی در نظر گرفته شد. برنامه فعاليت بدنی شامل فعاليت‌ها و بازی‌های ورزشی مناسب سن کودکان، همراه با دويدن، پريدن، و فعاليت های ورزشی رقابتی بود. شدت فعاليت بدنی با استفاده از ساعت مچ بند پولار در محدوده ۴۰ تا ۶۰ درصد حداکثر تواتر قلبی کنترل شد. گروه کنترل به طور همزمان در کلاس نقاشی شرکت کردند. مقادير IGF-I و IGFBP-3 در ابتدا، پس از ۵ هفته و پس از ۸ هفته مداخله اندازه گيری شدند. جهت تحليل آماری، از Repeated Measures استفاده شد. سطح معنی داری ۰۵/۰>p در نظر گرفته شد. يافته‌ها: مقادير IGF-I در ابتدای مطالعه، هفته ۵ و هفته ۸ در گروه مداخله به ترتيب ۱۷۱، ۱۱۰ و ۹۳ng/dl (03/0p=) و در گروه کنترل به ترتيب ۱۰۰ ، ۹۹ و ۷۴ ng/dl (03/0=p) بود. مقادير IGFBP-3 در ابتدای مطالعه، هفته ۵ و هفته ۸ در گروه مداخله به ترتيب ۲۴۰۱، ۱۷۶۳ و ۱۸۶۱ ng/dl و در گروه کنترل به ترتيب ۲۰۰۴ ، ۱۲۸۸ و ۱۵۳۵ ng/dl بود (۰۵/۰
واژگان کليدی: کودکان، فعاليت بدنی، IGF-I، IGFBP-3.،

متن کامل مقاله رایگان