اثر تمرینات مقاومتی بر بیان ژن FOXO1 در بافت چربی زیرپوستی موش‌های صحرایی دیابتی نژاد ویستار

اثر تمرینات مقاومتی بر بیان ژن FOXO1 در بافت چربی زیرپوستی موش‌های صحرایی دیابتی نژاد ویستار

*مقاومت به انسولین، ورزش مقاومتی، FOXO1، دیابت* فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

مجله علوم پزشکی گرگان

شهرام سهیلی* ۱، مجتبی ایزدی۲ ، دانیال تارمست۳
۱- استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد صفادشت، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ،
۲- استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم انسانی، واحد ساوه، دانشگاه آزاد اسلامی، ساوه، ایران
۳- استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم انسانی، واحد پرند، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

چکیده:

زمینه و هدف: اختلال در عملکرد مولفه‌های هورمونی و ژنتیکی از مهم‌ترین عوامل هایپرگلیسیمی در افراد چاق و بیماری دیابت هستند. ژن FOXO1 به عنوان یکی از عوامل رونویسی موثر در مسیرهای سیگنالینگ انسولین، گلوکز ناشتا و مقاومت انسولین محسوب می‌شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرینات مقاومتی بر بیان ژن FOXO1 در بافت چربی زیرپوستی موش‌های صحرایی دیابتی انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۱۴ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی ۲۰±۲۲۰ گرم توسط تغذیه رژیم غذایی پرچرب و تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (STZ ، mg/kg 30) به دیابت نوع دو مبتلا و به شیوه تصادفی به گروه‌های ۷ تایی کنترل و ورزش تقسیم شدند. گروه ورزش در یک دوره تمرینات هوازی ۶ هفته‌ای به تعداد ۵ روز هفته شرکت نمودند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، سطح ناشتایی گلوکز و انسولین خون و نیز بیان ژن FOXO1 در بافت چربی زیرپوستی هر دو گروه اندازه‌گیری و مقایسه گردید.

یافته‌ها: تمرینات هوازی سبب کاهش آماری معنی‌دار گلوکز ناشتا، مقاومت انسولین و بیان ژن FOXO1 در بافت چربی زیرپوستی در مقایسه با گروه کنترل گردید (P<0.05).

نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد تمرینات مقاومتی به‌واسطه مهار بیان ژن FOXO1 در بافت چربی زیرپوستی به کاهش مقاومت انسولین و گلوکز سرم در موش‌های دیابتی منجر می‌گردد.
واژه‌های کلیدی: تمرین مقاومتی، بیان ژن FOXO1، گلوکز ناشتا، دیابت نوع دو، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل