اثر یک برنامه اصلاحی ۶ هفته ای بر بهبود کف پای صاف و تعادل ایستای پسران

حسین فکور رشید  ، حسن دانشمندی

زمینه و هدف: عارضه کف پای صاف می تواند با تعادل و کنترل پاسچر مبتلایان ارتباط داشته باشد. همچنین بهبود عارضه مذکور از طریق برنامه های تمرینی اصلاحی همواره مورد بحث بوده است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر یک برنامه اصلاحی ۶ هفته ای بر بهبود کف پای صاف و تعادل ایستای پسران بود

روش تحقیق: مطالعه از نوع نیمه تجربی و نمونه آماری شامل ۵۰ دانش آموز پسر ۱۰ تا ۱۲ سال دارای کف پای صاف بود که به دو گروه تجربی ) ۳۵ ( نفر و گروه شاهد ) ۱۵ ( نفر تقسیم شدند. نمونه ها با استفاده از روش افت ناوی انتخاب شدند. ارزیابی تعادل ایستا بوسیله دستگاه تعادل سنج بیودکس صورت گرفت. اطلاعات ثبات پاسچر در سه جهت قدامی- خلفی، داخلی  خارجی و شاخص کلی تعادل بدست آمد. از آزمون کولموگروف  اسمیرنوف برای سنجش توزیع طبیعی داده ها، آزمون فرض ها از آزمون ویلکاکسون، یومان ویتنی و t وابسته با سطح معناداری ۰۵ / p<0 استفاده شد.

یافته ها: نتایج نشان داد که میان پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی تفاوت معنی داری در جهت بهبود عارضه وجوددارد، و تفاوت میان پس آزمون دو گروه تجربی و شاهد هم معنی دار است به علاوه، بین پیش آزمون و پس آزمون شاخص تعادل قدامی خلفی و شاخص کلی گروه تجربی تفاوت معنی دار در جهت بهبود تعادل مشاهده شد ) ۰۰۵ / p=0 (، اما در شاخص جانبی تفاوت معنی داری وجود نداشت  از طرف دیگر، اختلاف معني دار بين پس آزمون گروه شاهد و تجربی در هر سه شاخص ثباتي مشاهده شد و نتایج بهبود تعادل را در گروه تجربی نشان داد.

نتیجه گیری: براساس یافته های تحقیق، اصلاح کف پای صاف کودکان پسر ۱۰ تا ۱۲ ساله و بهبود تعادل ایستای آنان با اجرای برنامه تمرینی منتخب از سوی معلمان، مربیان و درمانگران اکیدا توصیه می شود.

واژه های کلیدی: تعادل ایستا، کف پای صاف، تمرینات اصلاحی، تعادل سنج بایودکس، ثبات پاسچر