فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

سمیرا چیره1؛ رستم علی زاده 2؛ لیدا مرادی3
1کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران.
2استادیار گروه علوم ورزشی، دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ایلام، ایلام، ایران
3استادیار گروه علوم ورزشی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

پژوهش های فیزیولوژی و مدیریت در ورزش

هدف این تحقیق، بررسی تعیین اثر سه هفته تمرین رکاب زدن با و بدون انسداد عروق بر غلظت پلاسمایی آیریزین و PGC-1α مردان سالم بود. 24 نفر از دانشجویان تربیت­بدنی دانشگاه خوارزمی به‌صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به سه گروه (8 نفری) رکاب زدن همراه با انسداد عروق پا، رکاب زدن بدون انسداد و کنترل تقسیم شدند. برنامۀ تمرین شامل 3 وهلۀ سه‌دقیقه‌ای رکاب زدن با شدت 50 درصد حداکثر وات (Wmax) با 30 ثانیه استراحت بین هر وهله، به مدت 3 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرین بود. داده­ها با استفاده از آزمون تی همبسته و آنالیز واریانس یکطرفه در سطح 05/0P≤ تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد بین مقادیر آیریزین پیش‌آزمون و پس‌آزمون سازگاری گروه انسداد (001/0=P) و بدون انسداد (011/0=P) تفاوت معنا­داری وجود دارد، اما بین مقادیر آیریزین پیش‌آزمون و پس‌آزمون سازگاری گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/>P). همچنین، بین مقادیر PGC-1α پیش‌آزمون و پس‌آزمون سازگاری گروه انسداد (001/0=P) و بدون انسداد (04/0=P) تفاوت معناداری وجود داشت (05/0>P)، اما بین پیش‌آزمون و پس‌آزمون مقادیر PGC-1α سازگاری گروه کنترل تفاوت معناداری وجود نداشت (05/> P). با توجه به یافته­های تحقیق حاضر به­نظر می­رسد هر دو نوع تمرین آثار سودمندی بر عوامل درگیر در متابولیسم انرژی در افراد فعال دارند و بین اثر دو نوع تمرین تفاوتی وجود ندارد.
کلیدواژه‌ها
آیریزین؛ تمرین انسدادی؛ رکاب زدن؛ محدودیت جریان خون؛ مردان سالم

متن کامل مقاله رایگان