تأثیر تمرین مقاومتی فزاینده بر تودة عضله و شاخص های اکسایشی – ضداکسایشی در بافت عضلة موش های صحرایی دیابتی
علی صمدی 1؛ عباسعلی گائینی2؛ علی اصغر رواسی3؛ مریم خالصی4
1استادیار، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشکدۀ علوم انسانی، دانشگاه شاهد
2استاد دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران
33. استاد، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران
4دانش آموخته دانشگاه مازندران
مجله علوم زیستی ورزشی
چکیده
هدف این پژوهش بررسی تأثیر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر تودۀ عضله و شاخصهای اکسایشی و ضداکسایشی عضلانی موشهای صحرایی دیابتی بود. طی یک مطالعۀ تجربی تعداد 24 سر رت ویستار به دو گروه تمرین مقاومتی (12=n) و کنترل (12=n) تقسیم شدند. دیابت از طریق تزریق تکدوز استرپتوتوزوسین (50 میلیگرم/ کیلوگرم وزن بدن، درونصفاقی) حلشده در بافر فسفات القا شد. گروه تمرین مقاومتی سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته تمرین کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین، حیوانات بیهوش شدند و خونگیری از قلب انجام گرفت. سپس عضلۀ خمکنندۀ دراز انگشتان پا (FHL) از اندام تحتانی حیوان جدا شد. برای مقایسۀ گروهها از آزمون آماری تیمستقل استفاده شد. در گروه تمرین مقاومتی وزن عضلۀ FHL و نسبت وزن عضلۀ FHL/وزن بدن بهطور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (بهترتیب 033/0= P و 002/0=P). میزان مالون دیآلدئید (MDA) عضلۀ FHL در گروه تمرین مقاومتی ۲/۱۲ درصد بیشتر از گروه کنترل بود، اما تفاوت بین گروهها به لحاظ آماری معنادار نبود (176/0=P). همچنین، میزان پروتئین کربونیل (PC) عضلۀ FHL در گروه تمرین مقاومتی 26 درصد کمتر از گروه کنترل بود، اما تفاوت بین گروهها معنادار نبود (062/0=P). بهعلاوه، یافتهها نشان داد محتوای گلوتاتیون تام (T-GSH) عضلۀ FHL در گروه تمرین مقاومتی (به میزان ۸/۳۶ درصد) بیشتر از گروه کنترل بود (0001>P). افزایش مشاهدهشده در وزن عضله در کنار بهبود ایجادشده در محتوای T-GSH و PC نشان میدهد که تمرین مقاومتی موجب کاهش میزان استرس اکسایشی عضلانی میشود و میتواند آثار ضدآتروفی مفیدی در دیابت داشته باشد.
کلیدواژهها
استرس اکسایشی؛ تمرین مقاومتی؛ دیابت
متن کامل مقاله رایگان
پاسخ دهید