تأثیر ۱۲ هفته تمرین مقاومتی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی

سعید دباغ نیکوخصلت، وحید ساری صراف، یعقوب سالک زمانی، مسعود عبداله پور آلنی *، سعید فتح الهی
دانشجوی دکتری دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

مجله پزشکی ارومیه

پیش‌زمینه و هدف: با وجود پیشرفت روش­های درمانی و کلینیکی جدید، بیماری دیابت نوع دو به طور گسترده­ای در جهان رو به افزایش می­باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر ۱۲ هفته تمرین مقاومتی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی بود.
مواد و روش‌ کار: بیست و دو مرد دیابتی نوع دو به طور مساوی به دو گروه مقاومتی (سن ۰/۶±۴/۵۸ سال، وزن ۰/۸±۷/۸۴ کیلوگرم و سابقه دیابت ۲/۷±۷/۱۳ سال) و کنترل (سن ۱/۸±۲/۵۶ سال، وزن ۰/۱۵±۵/۸۷ کیلوگرم و سابقه دیابت ۷/۵±۵/۱۴ سال) تقسیم شدند. تمرین مقاومتی شامل دوست از عضلات اصلی بالاتنه و تنه و سه ست از عضلات اصلی پایین­تنه با ۸ تا ۱۲ تکرار، سه جلسه در هفته و به مدت ۱۲ هفته بود. قبل و بعد از مداخله، اندازه­گیری­های هدایت عصبی و خونگیری صورت گرفت. داده­ها با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک برای بررسی نرمال بودن و تی وابسته و مستقل برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی آنالیز شدند.
یافته‌ها: میانگین سرعت هدایت عصب پرونئال و تیبیال و آمپلی­تود پتانسیل عمل عصب سورال و تیبیال در گروه مقاومتی به طور معنی­داری افزایش یافت (۰۵/۰P<)، همچنین سرعت هدایت عصب سورال در گروه کنترل به طور معنی­داری کاهش یافت (۰۵/۰P<). علاوه بر این، دامنه تغییرات سرعت هدایت عصب سورال و تیبیال و آمپلی­تود پتانسیل عمل عصب سورال و تیبیال در دو گروه تفاوت معنی­داری داشت (۰۵/۰P<).
بحث و نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی علاوه بر بهبود آمپلی­تود پتانسیل عمل عصب، باعث بهبود سرعت هدایت عصبی نیز می­شود که نهایتاً نشان دهنده مؤثر واقع شدن تمرین مقاومتی بر پارامترهای الکترونوروگرافی اندام تحتانی در کوتاه مدت است.
واژه‌های کلیدی: تمرین مقاومتی، هدایت عصبی، دیابت نوع دو، نوروپاتی محیطی

متن کامل مقاله رایگان