تاثیر هشت هفته تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید بر بیان ژن‌های foxo1 و foxo3a بافت قلب موش های صحرایی نر نژاد ویستار

Sadaf Kara’i 1
, Ali Asghar Ravasi 2
, Majid Gholipour 3

مجله دانش و تندرستی
چکیده

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر، مقایسه دو نوع تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید بر میزان بیان ژن های foxO1 و foxO3a در بافت قلب موش های صحرایی نر بود.

مواد و روش ها: ۱۸ سر موش صحرایی در شرایط استاندارد مورد مطالعه قرار گرفتند. پروتکل تمرین تداومی هوازی شامل پنج جلسه فعالیت با شدت ۷۰ درصد سرعت بیشینه و پروتکل تمرین تناوبی شدید شامل سه جلسه فعالیت با تکرار اینتروال با شدت بالا بمدت دو دقیقه با شدت ۹۰ درصد سرعت بیشینه در هفته اول و دوم؛ و سپس ۱۱۰ درصد سرعت بیشینه تا پایان تمرین بود، تکرار اینتروال با شدت پایین بمدت دو دقیقه با شدت ۴۰ درصد سرعت بیشینه از هفته اول تا پایان هفته سوم و ۳۰ درصد سرعت بیشینه از ابتدای هفته چهارم به بعد بود. در نهایت بیان ژن‌های foxO1 و foxO3a بوسیله تکنیک Real time – PCR و سپس با استفاده از فرمول ۲-∆∆ct، توسط آزمون کروسکال والیس مورد بررسی قرار گرفت. سطح معنی داری آزمون آماری ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.

نتایج: یافته‌ها نشان می دهد که بیان ژن‌های foxO1 و foxO3a در گروه تمرینی تداومی هوازی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری می یابد (۰۰۴/۰=P). تمرین تناوبی شدید باعث کاهش معنی دار سطح بیان ژن foxO3a می شود (۰۰۴/۰=P) اما بر سطح بیان ژن  foxO1 منجر به کاهش معنی داری نمی شود (۰۵۵/۰=P). تغییرات در دو گروه تمرینی تداومی هوازی و تناوبی شدید نسبت به یکدیگر معنی دار است (۰۰۲/۰=P).

نتیجه گیری: با توجه به نتایج، پروتکل‌های تمرینی تحقیق باعث بروز سازگاری‌های تمرینی مؤثر می شوند.

واژه های کلیدی

تمرین تداومی هوازی; تمرین تناوبی شدید; بیان ژن; foxO1; foxO3a

متن کامل رایگان