اثر تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای بر تعادل پویا پس از فعالیت استقامتی وامانده ساز در شرایط هایپوکسی نورموباریک – فیزیولوژی ورزشی

اثر تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای بر تعادل پویا پس از فعالیت استقامتی وامانده ساز در شرایط هایپوکسی نورموباریک – فیزیولوژی ورزشی

*فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران – مرجع تخصصی فیزیولوژی ورزش*

پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی

متین اعتمادی ۱ احسان امیری ۱ وحید تادیبی ۱ سیدنی گروسپره ۲ وحید ولی پور ده نو ۳ دَنیل گومز داسیلوا ماچادو ۴

۱ گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران

۲ گروه فرهنگ، ورزش، جامعه و سلامت، دانشگاه بورگونی فرانش-کنته، بیزانسون، فرانسه

۳ گروه علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ارستان، خرم آباد، ایران

۴ تیم تحقیقاتی علوم اعصاب در حرکات انسان، گروه تربیت بدنی، دانشگاه فدرال ریو گرانده دو نورته، ناتال، برزیل

چکیده
اهداف: تعادل یک فاکتور کلیدی در اجرای مطلوب عملکرد ورزشی و پیشگیری از بروز آسیب‌های ورزشی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تحریک جریان مستقیم فراجمجمه‌ای بر تعادل پویا پس از اجرای یک وهله فعالیت استقامتی وامانده ساز در شرایط هایپوکسی نورموباریک بود.
روش مطالعه: ۱۴ مرد تمرین کرده استقامتی در این پژوهش شرکت نمودند. در سه جلسه مجزا، آزمودنی‌ها پس از حضور در آزمایشگاه و اندازه‌گیری تعادل پویا، به مدت ۳۰ دقیقه در معرض شرایط هایپوکسی قرار گرفته و در ادامه، به مدت ۲۰ دقیقه یکی از سه نوع تحریک مغزی شامل ۱) تحریک آنودال ناحیه M1، ۲) تحریک آنودال ناحیه DLPFC، و ۳) تحریک شم را در شرایط هایپوکسی دریافت نمودند. سپس، آزمودنی‌ها یک وهله فعالیت وامانده‌ساز را با شدت ۶۰ درصد توان خروجی بیشینه در شرایط هایپوکسی روی دوچرخه کارسنج انجام دادند. بلافاصله پس از رسیدن به واماندگی تعادل پویای هردوپا مجدداً مورد اندازه‌گیری قرار گرفت. به‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش آماری آنوای دوراهه با اندازه‌گیری‌های تکراری استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که پس از رسیدن به واماندگی در شرایط هایپوکسی، تعادل پویای پای راست در شرایط تحریک DLPFC به شکل معنی‌داری بیشتر از شرایط تحریک شم بود (۰۴۲/۰ = p). همچنین، تعادل پویای پای چپ نیز پس از رسیدن به واماندگی در شرایط هایپوکسی در حالت تحریک DLPFC به شکل معنی‌داری بیشتر از شرایط تحریک شم بود (۰۴۲/۰ = p). بین سایر شرایط تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (۰۵/۰ ˃ p).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان چنین نتیجه‌گیری نمود که خستگی عصبی‌عضلانی و شرایط هایپوکسی سبب کاهش تعادل پویا می‌شود. همچنین، به نظر می‌رسد که تحریک ناحیه DLPFC چپ با بهبود فرآیند پردازش اطلاعات حسی سبب افزایش تعادل در شرایط خستگی عصبی عضلانی و قرارگیری در معرض هایپوکسی می‌شود.

کلیدواژه‌ها

تحریک غیرتهاجمی مغز خستگی عصبی‌عضلانی آزمون تعادل Y ارتفاع، فیزیولوژی ورزش

متن کامل