تأثیر یک دوره تمرین هوازی منتخب روی برخی عوامل فیزیولوژیکی بیماران مبتلا به میگرن

۱ فرشته کریمی ؛ ۲ وازگن میناسیان؛ ۳ سید محمد مرندی؛ ۴ احمد چیت ساز
۱دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکدۀ علوم ورزشی دانشگاه اصفهان
۲دانشیار دانشکدۀ علوم ورزشی دانشگاه اصفهان
۳استاد دانشکدۀ علوم ورزشی دانشگاه اصفهان
۴استاد دانشکدۀ پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

نشریه علوم زیستی ورزشی

میگرن عبارت است از حمله‌های مکرر سردرد که به‌طور معمول یکطرفه و با اختلال پیچیدۀ عصبی-عروقی و تحریک همزمان مسیر‌های درد اعصاب حسی ترژمینال همراه است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرین هوازی منتخب روی برخی عوامل فیزیولوژیکی بیماران مبتلا به میگرن بود. آزمودنی‌های تحقیق ۲۲ زن مبتلا به میگرن، در دامنۀ سنی ۲۲ تا ۵۳ سال بودند که به شکل دردسترس و غیرتصادفی در دو گروه تجربی (۱۳ نفر) و کنترل (۹ نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی علاوه‌بر درمان دارویی به مدت دوازده هفته، سه جلسۀ هفتگی در تمرینات منتخب شامل فعالیت روی نوارگردان، و دوچرخۀ کارسنج به مدت ۳۵ تا۶۰ دقیقه و با شدت۵۰ تا ۷۵ درصد حداکثر ضربان قلب شرکت داشتند. گروه کنترل تحت درمان دارویی، اما غیرفعال، و صرفاً در پیش‌آزمون-پس‌آزمون شرکت داشتند. تحلیل آماری داده‌ها نشان داد که پروتکل تمرینی موجب کاهش معنادار شدت سردرد، سطوح CGRP، درصد چربی؛ و افزایش معناداری در استقامت قلبی- عروقی گروه تجربی شد (۰۵/۰>P). شدت سردرد از ۲۳/۳۴ به ۳۰/۱۴ مورد کاهش، سطوح CGRP از۵۰/۵۳ به ۴۵/۴۸ درصد در پس‌آزمون کاهش، درصد چربی از ۴۵/۳۱ درصد به ۲۵/۲۵ درصد کاهش، و استقامت قلبی- عروقی از ۸۱/۲۴ به ۸۱/۴۱ میلی‌لیتر/کیلوگرم/ وزن بدن افزایش نشان داد. نتیجه‌گیری می شود که احتمالاً می‌توان از تمرینات هوازی به‌عنوان یک روش درمانی مکمل در کنار سایر درمان‌های دارویی برای بیماران مبتلا به میگرن استفاده کرد.
کلیدواژگان
تمرین هوازی؛ میگرن؛  CGRP

متن کامل مقاله رایگان